اغلب کودکان شیرخوار یا نوپا در مراحل خاصی از زندگی‌شان، نسبت به جدا شدن از یکی از والدینشان یا احتمال این جدایی، اضطرابی واقعی را نشان می‌دهند و آشفته می‌شوند. به این احساس اضطراب، اضطراب جدایی می‌گویند که یک مرحلهٔ کاملاً طبیعی از رشد عاطفی کودک است.
در این مطلب می‌توانید با مفهوم و علت اضطراب جدایی، سن وقوع اضطراب جدایی در کودک، راهکارهای کمک به کودک در طول اضطراب جدایی، ارزیابی رفتار والدین برای جدایی از کودک، چگونگی آمادگی کودک برای کنار آمدن با جدایی، کنار آمدن با چسبیدن کودک به والدین و مدیریت اضطراب جدایی کودک در طول شب آشنا شوید.
مفهوم اضطراب جدایی:
اضطراب جدایی مرحله‌ای طبیعی از رشد عاطفی کودک است و زمانی شروع می‌شود که کودکان کم‌کم تشخیص می‌دهند که افراد و اشیا حتی زمانی که حضور ندارند همچنان وجود دارند که این مفهوم را پایداری شیء می‌نامند.
اگر از دیدگاه علم تکامل به اضطراب جدایی نگاه کنید نیز منطقی است، زیرا یک کودک بی‌دفاع به طور طبیعی از جدا شدن از کسی که از او مراقبت و محافظت می‌کند ناراحت و آشفته می‌شود. از بسیاری جهات، رویکردهایی که به کودکان و اضطراب وجود دارد مبتنی بر فرهنگ است. کشورهای غربی تمایل دارند که از همان سن پایین روی استقلال کودک تأکید کنند اما در بسیاری از دیگر فرهنگ‌ها، کودکان در سال اول زندگی‌شان به ندرت از مادرشان جدا می‌شوند.
سن وقوع:
کودکان می‌توانند علائم اضطراب جدایی را از شش یا هفت ماهگی هم نشان دهند، اما برای بیشتر کودکان این اضطراب در فاصلهٔ ۱۰ تا ۱۸ ماهگی به اوج خود می‌رسد و تا سه سالگی هم می‌تواند ادامه یابد. در بیشتر موارد، اضطراب جدایی زمانی بروز می‌کند که شما کودک را ترک می‌کنید تا به سر کار بروید یا در خارج از خانه کاری را انجام دهید. کودک شما می‌تواند اضطراب جدایی را شب‌ها، یعنی وقتی در رختخواب خوابانده شده است و شما در اتاق کناری هستید نیز تجربه کند. اضطراب جدایی معمولاً وقتی کودکان به دو سالگی می‌رسند کاهش پیدا می‌کند.
چند راهكار برای كاهش اضطراب جدایی:
- نگهداری از کودک را به افراد آشنا بسپارید
- زمان ترک کردن کودک را کم‌کم بیشتر و اضافه کنید
- بگذارید کودک ابتدا مراقبان جدیدش را بشناسد
- پرستار یا مهدکودک را دوباره ارزیابی کنید
- یک خداحافظی روتین داشته باشید
دیدگاه خود را بنویسید